Μικρά Αγγλία (2013)

 “…Δυο γυναίκες. Ένας άνδρας...”

 Μεσοπόλεμος,1930, Άνδρος. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ανάμεσα στην Όρσα  & τον Σπύρο γίνεται αφορμή να μάθουμε πως η ευλογία του να είσαι ναυτικός είναι και συγχρόνως μεγάλη κατάρα. Με φόντο τη κλειστή κοινωνία του νησιού, έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε την αυστηρότητα και τη σκληρότητα της εποχής που σε συνάρτηση με τη συστηματική απουσία των ανδρών μετατρέπει το συμφέρον  & την ασφάλεια σε απόλυτα κίνητρα.

 Μια συγκινητική  ταινία εποχής όπου μας δείχνει πως οι κοινωνικοί αλλά και οικονομικοί παράγοντες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις ζωής των ηρώων τις οποίες επι των πλείστων δεν καλούνται οι ίδιοι να πάρουν. Παρουσιάζεται η υποβαθμισμένη θέση της κόρης, η οποία υπακούει στο θέλημα του κηδεμόνα της αλλά και συγχρόνως τη σκληρότητα & το κυνισμό που χαρακτηρίζουν την γυναικεία φιγούρα, όταν εκείνη αναλαμβάνει τα ηνία της οικογένειας εξαιτίας της πατρικής απουσίας. Θλιμμένες φυσιογνωμίες & τραγικές φιγούρες που κινούνται ανάμεσα σε κλεφτές ματιές και σε ανείπωτα λόγια εξαιτίας ενός μεγάλου μυστικού, τόσο μεγάλο που φτάνει ο θεατής να αναρωτιέται ποιος είναι το πραγματικό θύμα.

Ένας άλλος κόσμος (2015)

  Ελλάδα του Σήμερα, Αθήνα της Κρίσης. Παρακολουθούμε τρεις παράλληλες ιστορίες αγάπης με πρωταγωνιστές από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Με φόντο το γκρι της σύγχρονης  Αθηναϊκής πραγματικότητας, οι πρωταγωνιστές εγκλωβισμένοι σε θλιβερές & μίζερες ζωές ανακαλύπτουν την ομορφιά του έρωτα & της αληθινής αγάπης. Κόντρα στην εποχή που αναπαράγει το τυφλό και άδικο μίσος, οι ήρωες καλούνται να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής δίνονται τη πιο αισιόδοξη απάντηση στο αν τελικά η Αγάπη έχει θέση στη ζωή τους.

 Η καλύτερη κινηματογραφική εμφάνιση του Παπακαλιάτη είτε ως σεναριογράφος- σκηνοθέτης είτε ως πρωταγωνιστής. Προσεγγίσει με ωριμότητα & με αρκετές αποχρώσεις ρεαλισμού τη σύγχρονη πραγματικότητα προσφέροντας μπόλικους προβληματισμούς. Χωρίς το κλασσικό Happy End, δεν αφήνει και πολύ ευχάριστη γεύση στο τέλος.

Νοτιάς (2016)

  Ο Σταύρος με ανήσυχο πνεύμα & ζοφερή φαντασία αντιμετωπίζει με ένα διαφορετικό & ασυνήθιστο τρόπο τα πρώτα ερωτικά του σκιρτήματα. Παρακολουθούμε τη πορεία του προς την ενηλικίωσή του καθώς και τα φοιτητικά του χρόνια, κι όλα αυτά με φόντο σημαντικά γεγονότα και περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας όπως η χούντα και η μεταπολίτευση. Όμορφες γυναίκες, φανταστικά ταξίδια και αρχαίοι αλλά και σύγχρονοι μύθοι δίνουν και παίρνουν.

 Η ταινία αυτή ήρθε να διαδεχθεί το θρύλο της «Πολίτικης Κουζίνας» και αυτό γεννά πολλές προσδοκίες. Αν εξαιρέσεις αυτό, το σενάριο είναι πρωτότυπο και ιδιαίτερο. Πρώτη φορά μια ταινία μιλά για τη φαντασία ενός παιδιού η οποία λειτουργεί πέρα από απόδειξη ταλέντου, ευφυίας και δημιουργικότητας, ως ασπίδα κατά την ενηλικίωσή του ενάντια στα τέρατα που αυτή φέρει. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ερμηνεία του Γιάννη Νιάρρου είναι απλώς απίστευτη.

Ουράνια Έκπληξη- Miracles Heaven (2016)

  Η Κρίστι, η μητέρα της 10χρονης Άννας βρίσκεται σε απόγνωση, μαθαίνοντας ότι το παιδί της πάσχει από μια ανίατη ασθένεια του γαστρεντερικού. Μέσα από τη ταινία παρακολουθούμε τη πορεία της ασθένειας και όλη την υπεράνθρωπη προσπάθεια για θεραπεία. Μέσα σε όλες τις αρνητικές αυτές καταστάσεις, συμβαίνει ένα πραγματικό θαύμα.

  Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία & μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθείς με αγωνία μέχρι το τέλος, κυρίως αν έχεις γερό στομάχι. Το story είναι αρκετά ρεαλιστικό και σκληρό. Οι εξαντλητικές αγωγές, οι ανυπόφοροι πόνοι καθώς και ο κίνδυνος για την απώλεια δημιουργούν ένα βαρύ κλίμα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πλανιέται συνεχώς η ιδέα του θανάτου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ήρωες να αμφισβητούν την αγάπη, το Θεό και την ίδια τη ζωή. Ίσως, όμως, να υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ.

  Ιδιαίτερη και άκρως συγκινητική ταινία. Η προσπάθεια της θεραπείας είναι μια δύσκολη φάση όχι μόνο για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και για την οικογένειά του, η οποία γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν δεν υπάρχουν θετικές ενδείξεις και το θύμα είναι ένα μικρό παιδί. Η συγκεκριμένη ταινία αγγίζει θέματα που είναι ευαίσθητα. Όπως η ελπίδα, η ζωή, ο θάνατος και ο Θεός.

                                                                        

                                                                         Θεανώ Μιχαήλ ©

Τα ταξίδια του μυαλού είναι πριβέ.

   Αεροδρόμια, σταθμοί, τρένα και αραγμένα βαγόνια. Τι μέρη Θεέ μου; Όλες οι αποχρώσεις της ζωής μέσα σε αστικό καμβά. Θολές φιγούρες που τρέχουν να ανταμώσουν ή μένουν ακίνητες θέλοντας να αποθηκεύσουν στη μνήμη του μυαλού τις τελευταίες στιγμές. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Εικόνες χαράς και λύπης. Τόσο δίπλα η μια στην άλλη. Να μια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της. Μια παρέα φοιτητών παραπέρα φορτωμένοι. Ένα ζευγάρι που σφιχταγκαλιάζεται και ανταλλάσσει φλογερά φιλιά, ένα άλλο πάρα δίπλα με δάκρυα στα μάτια δέχεται τον αποχωρισμό σιωπηλά. Είναι η μοίρα τέτοια που βάζει εμπόδια για να σε δοκιμάσει. Εσένα κι αυτά που νιώθεις.

  Αυτοί οι χώροι πάντα με τρόμαζαν, από παιδί. Πάντα  μεγάλοι, τεράστιοι στα δυο μου μάτια.Ένας χάος γεμάτο από λαβύρινθους που σου προκαλούν άγχος, ταραχή και θλίψη. Αυτά τα μέρη άλλοτε λουσμένα στο άπλετο φως κι άλλοτε θεοσκότεινα σαν υπόγειος υπόνομος. Κι όμως τώρα πια κατάλαβα. Εκεί βρίσκεται η ζωή, η ζωή που ρισκάρει και συχνά ανταμείβεται. Εκεί, δίπλα στις ουρές του ελέγχου και στα εκδοτήρια.

   Κάθε απόκομμα εισιτήριου μια ιστορία, μια συνάντηση και ένας αποχωρισμός, κάθε κράτηση θέσης μια απόφαση και μια ανάγκη. Ταξίδια προς κάθε προορισμό και με οποιοδήποτε σκοπό. Είναι και εκείνα τα τυχαία, τα τελευταίας στιγμής που η συνάντηση του αγνώστου και η επιτακτική του ανάγκη σε τρομάζει μηχανικά, μουδιασμένα σε οδηγεί εκεί. 

   Οι γραμμές αυτού του κόσμου φτιάχτηκαν για να φέρνουν τους ανθρώπους κοντά. Αναμφίβολα. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, οι γραμμές αυτές ενώνουν άτομα που η μοίρα τους χώρισε. Αν γινόταν να τις ακολουθήσεις, θα έκανες τον γύρο του κόσμου, θα μάθαινες απίστευτες ιστορίες και θα γινόσουν ένα με αυτές. Στοιχηματίζω. Σχεδόν σίγουρη. 

   Μένω σε εκείνους που έχουν μάθει πως κάθε ταξίδι είναι μια ανάσα ζωής. Για εκείνους που ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Να ζήσουν ταξιδεύοντας. Σε εκείνους τους επιβάτες με τις αποσκευές, ταξιδιώτες με τις βαλίτσες και σάκους που ακολουθούν γραμμές, συνεχώς γραμμές για να φτάσουν σε αυτόν που επιθυμούν. Κι όταν έρθει, η ώρα του γυρισμού, μαζεύουν τα κομμάτια τους, προσπαθώντας να σώσουν ό.τι θυμίζει εκείνα τα μάτια που θα αποχωριστούν.   

    Κι όταν το αεροπλάνο απογειωθεί, το τρένο σφυρίξει τρεις φορές και το πούλμαν ανάψει τα φώτα, τότε είναι που οι γραμμές δημιουργούνται ξανά. Ξες πότε;  Εκείνη τη καταραμένη στιγμή που βλέποντας τη φιγούρα που αγαπάς να απομακρύνεται και να χάνεται, η λύπη για τον αποχωρισμό, χτυπά κόκκινο. Καρδιά και μυαλό σε απόλυτη εγρήγορση και συνάμα σε πλήρη απραξία. Συμβαίνει και δε μπορείς να κάνεις κάτι. Λειτουργία πτήσης κανονική.

   Αυτές οι γραμμές. Παχιές & ‘Εντονες. Είναι εκείνες του μυαλού. Υπογραμμίζουν κάθε ανάμνηση, κάθε συναίσθημα και όποια στιγμή ζωής. Κι έτσι γράφονται τα κεφάλαια της ζωής μας, σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια.

    Έτσι, σα ταμπούρλο, οι καρδιές των ανθρώπων δέχονται τα παιχνίδια της ζωής. Ίσως να είναι γραφτό, κάποιες ιστορίες  να τελειώνουν ή και να ξεκινούν  με αυτό το τρόπο ή ακόμα και να εξελίσσονται μέσα από γραμμές. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, αλλά πάντα με εκείνες του μυαλού.

   Στο χάρτη του κόσμου, χρόνια ολόκληρα σημειώνονται πολλές, άπειρες διαδρομές. Διαδρομές Αγάπης. Κόκκινες γραμμές ενώνουν μέρη, περιοχές και ανθρώπους. Άλλες διακεκομμένες και άλλες όχι. Άλλες ξεκινούν με ένα σήκωμα τηλεφώνου, άλλες με μερικά «τσίκι-τσίκι» σε πληκτρολόγια και άλλες ως διαδρομές ταξιδιών. Όλες αυτές οι γραμμές, ακολουθούν ευλαβικά τις προσταγές που ορίζουν οι κόκκινες γραμμές του μυαλού. Αυτές κουβαλούν όλη τη θλίψη αυτού του κόσμου. Που δε μπορούν να ψιθυρίσουν «Μου λείπεις», «Να προσέχεις» και «Σ΄αγαπώ».  Θλίψη, αγάπη και επιθυμία, όλα μαζί. Με αυτές τις γραμμές κάνεις τα πιο γαμάτα και συνάμα θλιβερά ταξίδια. Eίναι ταξίδια του μυαλού και είναι πριβέ.

Υ.Γ: "...Να θυμάσαι τα μάτια μου, τον τρόπο που σε κοιτάνε...Κάθε φορά που θα μετράς όσα θα μας χωρίζουν..." 

  

Θεανώ Μιχαήλ

23/07/2016