Η φωτεινή κάμαρα

Μη κλείνεις το φως, έλα και πλάγιασε κοντά μου

Μη κλείνεις το φως, δεν έχω τίποτα  να κρύψω

Μη κλείνεις το φως, απόψε μες τη γύμνια μας οι ανάσες μας θα μας σκεπάσουν σα κουβέρτα

Μη κλείνεις το φως, ήταν πικρό το δάκρυ μου για σένα.

Μείνε κοντά μου απόψε απλά, βαθιά και αληθινά.

Μη κλείνεις το φως, θέλω να σε βλέπω καθώς τα μάτια  σου θα αντικρίζουν τη πόση αγάπη μου. Κάποτε αναρωτιόσουν… μια επιλογή  ήμουν και εγώ! Μια χάρη μόνο… Μη με μπερδεύεις με άλλα κραγιόν. Το δικό μου χρώμα πάντα ξεθωριασμένο λεκέ θα θυμίζει  στο κατάλευκο πουκάμισο. Πάντα θα μένει εκεί…

Θα ΄θελα να ήξερα, το φιλί μου διαπέρασε ποτέ το αθώο σου ύφασμα; Μονάχα αυτό, το κόκκινο σημάδι που σου άφησα εκεί ψηλά στο σημείο της καρδιάς, σε άγγιξε άραγε ποτέ;

Γι΄αυτό σου λέω μη κλείνεις το φως. Θέλω απόψε παρέα να μεθύσουμε, παρέα να μάθουμε όλα τα μυστικά.

Πάντα με ορθάνοιχτους και καθαρούς καθρέφτες σε κοιτούσα. Μα μάτια μου τη δική σου αντανάκλαση μάλλον μίσησες και πέταξες και την έκανες θρύψαλα και κομμάτια.

Μα μη κλείνεις το φως… άσε να φανεί η σχήμια μα, οι μαχαιριές και οι πληγές…

Μη κλείνεις το φως…έλα  να προλάβουμε

Μη κλείνεις το φως…έλα,πότε δεν μ άρεσε το σκοτάδι…

                                       Ξημέρωσε ….

                                                                         Mιχαήλ Θεανώ

Τρέξε-τρέξε…

 Αναρωτηθήκατε γιατί τα μικρά παιδιά θέλουν συνεχώς να τρέχουν ..ανέμελα ακόμα και με τσακισμένα γόνατα, ματωμένες μύτες, πληγωμένα χέρια... με βήματα παιδικά μικρά αλλά αληθινά και σταθερά  μα και χωρίς προορισμό…μονάχα να τρέχουν…παιδιά για;  

δεν τα νοιάζει το προς τα πού και το γιατί…

Kρυμμένα μυστικά σαν όλο το πολύτιμο χρυσάφι αυτού του κόσμου…η κρυψώνα είναι βαθιά και αλύτρωτη …με σκοτάδι…και σκόνη… κανείς δεν τολμά να το πει,κανείς...ούτε να το σκεφτεί...μια ενοχή αλλιώτικη τυλίγει την σκέψη τούτη...και ποτέ, κανείς και πουθενά δεν έδωσε την απάντηση...

  Μεγάλωσα και έμαθα και τον προορισμό και τον λόγο….έλυσα τον γρίφο...

  Λαχτάρα μικρού παιδιού να ζήσει  το παιχνίδι και την χαρά  ακόμα κι αν  οι καγκελόπορτες είναι κλειστές ακόμα κι αν ένα «μη», ένα «δεν πρέπει»…το πληγώνει και το βάζει με το ζόρι να χωρέσει σε καλούπια μεγάλων ,να σκέφτεται σαν μεγάλος χωρίς την ελευθερία του ανάλογου πράττειν …. αυτό,όμως θα τρέξει...άλλο θα φτάσει μέχρι την πόρτα και θα γυρίσει,άλλο θα ανοίξει και θα βγει,άλλο θα παίξει σε μια γωνιά και θα του είναι αρκετό,άλλο θα ξαναγυρίσει και άλλο θα πετάξει μακριά...

Μας  βαλσάμωσαν μέσα στο αύριο που μας όρισαν  χωρίς αναπνοή χωρίς πραγματική σκέψη…

  Μας έμαθαν να «λαχταρούμε» το μεγάλωμα, να μισούμε το τότε παρόν…όχι δεν το ζήσαμε…μη λες ψέμματα,μη δικαιολογείς …παιδικά χαμόγελα τυλιγμένα με μπόλικα  περιτυλίγματα από σοκολάτες και καραμέλες..το μόνο που δηλώνει την χαμένη μας αθωότητα,τη χαμένη μας παιδικότητα…

 Ποιο χθες νοσταλγώ ; Ποια παιδικότητα ψάχνω μήπως την βρω…. Δεν υπάρχει και φοβάμαι ότι δεν υπήρξε ποτέ… ίσως ήρθε κ έφυγε βιαστικά…ποιος ξέρει;

«Παπούτσια βαφτιστικά»

Ξεχασμένα παπούτσια βαφτιστικά

Με σκονισμένα βήματα  ψάχνω να βρω κάτι χρωματιστό

Μα όλα ασπρόμαυρα τα βλέπω

Με σκονισμένα βήματα  ψάχνω να βρω την παιδική μου αθωότητα

Μα όλα τόσο ύποπτα και ένοχα μου μοιάζουν

Ίσως την βρω…ίσως χαθώ

Μέσα στο ξέφωτο η σκόνη χορεύει με  το φως…

Με αναστατώνει  και την ψυχή μου ξεσηκώνει

Για ταξίδια χρόνου-αναμνήσεις …για τότε που το τώρα δεν επιθυμούσα

 και το μετά λαχταρούσα.

Με σκονισμένα βήματα  ψάχνω να βρω κάτι χρωματιστό

Μα όλα ασπρόμαυρα τα βλέπω

Με σκονισμένα βήματα  ψάχνω να βρω την παιδική μου αθωότητα

Μα όλα τόσο ύποπτα και ένοχα μου μοιάζουν

Σήμερα το χθες μοιάζει πιο φωτεινό παρά σκονισμένο

Με σκονισμένα βήματα  ψάχνω να  το βρω…

                                                                         Μιχαήλ Θεανώ

Μελαγχολία με πιάνει όταν δεν μπορώ να με βρω μέσα στο χθες,στο δικό μου παιδικό άλμπουμ…Αν το σκεφτείς φωτογραφίες κιτρινισμένες φωτογραφίες,παπούτσια βαφτιστικά ενθύμια ζωής,ποιάς ζωής; ...μάλλον ενθύμια για μια ζωή που δεν προλάβαμε ,δεν ζήσαμε ,δεν γευτήκαμε…

Παιδιά με τηλεοπτική συνείδηση, με ηλεκτρονικά παιχνίδια και μια αλυσίδα στην πόρτα.

«Μα πότε θα κάνω λάθος,μαμά;»

«Πότε θα πέσω να ματώσω,γιαγια;»

«Πότε να ξαγρυπνήσω για ένα όνειρο τρελλό,ανάμεσα σε εξισώσεις και άλυτα μαθηματικά;»

«Πότε θα νιώσω τα κόκκινα μαγουλά μου να καίνε από την φλόγα του έρωτα,κύριε;»

«Μπαμπά,πότε θα σκεπαστώ με μια γλυκεία ανάσα για καληνύχτα;»

Αυτά τα ερωτήματα δεν ειπώθηκαν ποτέ, δεν ακούστηκαν πουθενά, ούτε σε κυριακάτικα οικογενειακά γεύματα, ούτε σε αίθουσες διδασκαλίας…Δυστυχώς!

Βγήκαμε στην ζωή με πτυχία, τίτλους και κύπελλα εντελώς απροετοίμαστοι…

Και δεν μιλώ για αυτούς που παραμένουν παιδιά….

Αλλά για αυτούς που το χρησιμοποιούν για ζήσουν όσα δεν έζησαν και να καλύψουν την ανωριμότητά τους με πολύχρωμο περιτύλιγμα και  μια κόκκινη κορδέλα…

Δεν φταίνε αυτοί...τους μαχαίρωσαν, τους λήστεψαν ανήμποροι να αντιδράσουν....παιδιά,για;!

..."Αθηνά- Αθηνά!!",σκούντηξε τη κόρη της η κυρία Ελένη,"...Ξύπναααα...θα αργήσεις στο σχολείο!Τι έχει πάθει αυτό παιδί,Θέεεε μουυυ,ξύπνα,είπα, θα χάσεις την πρώτη ώρα!"

   Η Αθηνά χανόταν πάλι στα όνειρά της και όσο η πραγματική ζωή την απογοήτευε τόσο τα όνειρα της ήταν ζεστά και της πρόσφεραν την ασφάλεια που είχε ανάγκη.Έβλεπε,λέει,το χθεσινό περιστατικό με τον πρεζάκια αλλά τα πράγματα είχαν γίνει λιγάκι διαφορετικά...εκεί που οι τόνοι ανέβηκαν,είδε ότι ήρθε ο Άγγελος να την σώσει.Μπήκε ανάμεσα και τα έβαλε μαζί του,την προστάτευσε και έπειτα εξαφανίστηκαν μαζί για κάπου,για κάποιο μέρος που δεν θα υπήρχαν τύποι λατινικών,μεταφράσεις και ανώμαλα ρήματα..Άουτσ!Πόνεσε αυτό!Τι ήθελε και το σκέφτηκε;"Την πρώτη ώρα,έχουν Χαλκιά."

 Με πραγματικό κουράγιο κατάφερε και άνοιξε τα βλέφαρά της,τα ανοιγόκλεισε αλλά βρισκόταν και πάλι στο κόκκινο δωμάτιο της! Με τα χίλια ζόρια σηκώθηκε κάθισε και άρπαξε την πράσινη φούτερ,την φόρεσε μηχανικά και έπειτα τίναξε τα μαλλιά μέσα από την φούτερ.Με μια βαριά ανάσα σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο...η εικόνα του άχαρου κοριτσιού στο καθρέφτη του μπάνιου ήταν μια συνηθισμένη φρίκη που μεν τη τρόμαζε αλλά  τη είχε αγαπήσει."ωχ! τι είναι πάλι αυτό; όχι,ρε συ! και τεστ στα Λατινικά και ο Βεζούβιος στο μάγουλο μου!πόσο τυχερή παίζει να είμαι σήμερα!" μονολόγησε και σκούπισε το πρόσωπό της.Αφού το επεξεργάστηκε, έριξε τη φράντζα μπροστά κι όλα καλά.

   "Μαμά φεύγωω", φώναξε φορώντας τα αθλητικά της."Καλά καλέ είναι δυνατόν; έτσι θα πας στο σχολείο με το μαλλί μέσα στη μούρη σου;θα θελα να ήξερα δεν μπαίνουν στα μάτια σου;"

"ωχ βρε μαμά κέφια έχεις μου φαίνεται..." "έλα σε παρακαλώ πάρε αυτό έδω" και μια κίνηση της βάζει στο χέρι ένα λαστιχάκι... η Αθηνά με υπομονή το παίρνει και το φοράει... "α να έτσι να φαίνεται το προσωπάκι σου" "Αθηνά μου,μην αργήσεις το μεσημέρι θέλω να φάμε νωρίς γιατί έχουμε κάτι δουλείες στο κέντρο το απόγευμα και πρέπει να κατέβουμε νωρίς μαζί με το μπαμπά σου." "καλά μαμά,τα λέμε" "άντε στην ευχή της Παναγίας,συγκεντρωμένη σε θέλω".

 " Η μαμά και ο μπαμπάς στο κέντρο και νωρίς το απόγευμα:...αυτοί δεν κουβαλάνε από το σπίτι καλά-καλά για να βγουν, έχουν χρόνια να διασκεδάσουν κάπου...κάτι τρέχει" σκέφτηκε το όμορφο κορίτσι αλλά δεν συνέχισε τράβηξε για το σχολείο.Στο στενό πριν την ανηφόρα του σχολείου, η Αθηνά έβγαλε το λαστιχάκι και τίναξε τα μαλλιά..αν και όταν θα ερχόταν η κόλλα των Λατινικών θα τα ξαναέδενε. μπαίνει στο προαύλιο και τα πρόσωπα είναι περίεργα, μουντά και χλωμά. Συμμαθητές και παιδιά από μικρότερες τάξεις ζαρωμένοι με μια ακατανόητη θλίψη.Τι να είχε συμβεί αναρωτήθηκε η Αθηνά. Πάντα γινόταν χαμός στη αυλή, γέλια, βουητά  και τσιρίδες από κάθε μεριά...

  Το κουδούνι χτυπά,οι μαθητές σέρνουν αργά τα βήματα τους...η προσευχή γίνεται άλλα ένα περίεργο πράγμα ούτε κιχ ούτε ψίθυροι ούτε τίποτα.Ο διευθυντής,παίρνει το λόγο.Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του ...."Καλημέρα σας παιδιά.Σήμερα η μέρα που ξημέρωσε δεν έφερε φώς αλλά μια απώλεια... όπως πολλοί έχετε πληροφορηθεί τα ξημερώματα χάσαμε έναν συμμαθητή σας"- τα λόγια έβγαιναν με προσπάθεια "είναι κρίμα πραγματικά άδικο αλλά πρέπει να κάνετε κουράγιο"- σκουπίζει το πρόσωπό του.μια κραυγή ακούστηκε από την άλλη πλευρά του " πες ποιος είναι! τι φοβάσαι;Νεκρός είναι..δεν μπορεί να σας κάνει τίποτα..."όλοι γυρίζουν και βλέπουν την Λαδοπούλου από το Γ4, η Αθήνα την είχε στην κατεύθυνση.Ήταν λίγο εκκεντρική,αντιδραστική και αντιμιλούσε συχνά,από βαθμούς λίγα πράγματα.Το κορίτσι σκέφτηκε ότι πρέπει να ήταν χάλια φαινόταν κουρασμένη χαμένη χωρίς χρώμα...."πες το Ανδρέας Κασιμάτης"φώναξε ένας ξανθός από το Β6 κι αμέσως έγινε ντόρος. "Παιδιά καλύτερα να μπείτε μέσα,λόγω της μέρας τα μαθήματα δεν θα γίνουν μόνο το πρώτο δίωρο,έπειτα είστε ελεύθεροι,όσοι επιθυμείτε μπορείτε να πορευθείτε στην νεκρώσιμο ακολουθία"- παρενέβη υποδιευθύντρια.

    Η Αθηνά τρελάθηκε , συγκλονίστηκε  δεν πίστευε ότι ο Ανδρέας ήταν νεκρός.Πως έγινε αυτό; Δεν μπορεί ο πρόεδρος του σχολείου να είχε πεθάνει...τόσος νέος; Στο μυαλό της δεν χωρούσε η ιδέα πως κάτι τέτοιο μπορούσε να είναι αλήθεια....είναι ο κολλητός του Άγγελου και το χειρότερο είναι ότι οι γονείς του ήταν φίλοι με τους δικούς της και έκανε τρομερή παρέα με τον Αλέκο,τον αδερφό της. Ξαφνικά σταμάτησαν,απ'όσο θυμάται να βρίσκονται και μεταξύ τους αλλά και οι .γονείς τους....ένα γεια και αυτό με το ζόρι. τι σήμαιναν όλα αυτά...; 

" Εξ'αποστάσεως ..."

 Το όμορφο κορίτσι τον κοίταξε από ψηλά,ακόμα και από τόσα μέτρα ψηλά μπορούσε να διακρίνει την μορφή του μέσα από χιλιάδες.Είναι εκείνη η επιθυμία για το κορμί αυτό που ανήκει σ'αυτή τη τόσο γνώριμη αλλά και τόσο ξένη φιγούρα που τη έκανε να εντοπίζει κάθε σημάδι, κάθε στοιχείο της ύπαρξής του.
  Η φιγούρα χάθηκε μέσα στην πέτρινη πολυκατοικία..Ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε από τα δυο κόκκινα χείλη της...πόσο επιθυμούσε για μια στιγμή τα χείλη αυτά να ενωθούν με δικά του.Η σκέψη αυτή, ο καημός αυτό της έφερε ένα δάκρυ και ένα καυτό ποταμάκι κύλησε στο ολόλευκο μάγουλό της.Τόσο κοντά και τόσο μακρυά τον είχε.
  Με μια απότομη κίνηση μαζεύτηκε,σάρωσε και πήρε αγκαλιά τα γόνατά της.Μιας και δεν μπορούσε να αγκαλιάσει εκείνον...το πανέμορφο πρόσωπό της χώθηκε στα γόνατά της,ήθελε να κρυφτεί από τους φόβους και από τις ενοχές της.
  Το μόνο της καταφύγιο ήταν το εγκαταλελειμμένο κτίριο που εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον κοσμούσε κάποια φτωχογειτονιά της Συμπρωτεύουσας.Τα τελευταία,όμως 6 χρόνια ήταν το δικό της μέρος,απροσπέλαστο για τους υπόλοιπους . Όλοι μας σίγουρα έχει τύχει να συναντήσουμε στο δρόμο μας ένα τέτοιο κτήριο...ένα τέτοιο λοιπόν κτήριο φιλοξενούσε την μικρή ηρωίδα μας.
  Η 17άχρονη Αθηνά κάθε βράδυ,σχεδόν επιστρέφοντας από το απογευματινό μάθημα στο γωνιακό φροντιστήριο της γειτονιάς,χρειαζόταν μια ανάσα ζωής,που περιέργως της την πρόσφορε απλόχερα ένα τόσο παλιό, εγκατελημενο κτήριο με νεκρούς και υγρούς τοίχους.Η μικρή κοπέλα ήξερε πως αυτό που έκανε, παραμόνευε κινδύνους και πώς οι επισκέψεις της εκεί δεν ήταν πάρα μόνο ένα παιχνίδι θανάτου.Βλέπετε δεν ήταν λίγες οι φορές εκείνες που είχε έρθει αντιμέτωπη με τα παράξενα πλάσματα,ναι εκείνα που οι κοινωνίες δημιουργούν,τιμωρούν  και ξεχνούν.Και όλα αυτά για κάποια αδυναμία...έτσι απλώς τους καταδικάζει στο περιθώριο,στο κλουβί,στους τέσσερις τοίχους αυτούς εδώ του κτηρίου.
   Η Αθηνά τους ήξερε,τους είχε μάθει,ήταν άκακοι.Απλώς, η μόνη τους παρηγοριά ήταν ένα, άντε δυο φακελάκια με την μαγική λευκή σκόνη.Είχε βρει πολλά τέτοια, τελειωμένα και χρησιμοποιημένα μέχρι και το τελευταίο γραμμάριο, μέχρι και το τελευταίο κόκκο θανάτου,πάντα στο δεύτερο πάτωμα. Άλλα ποτέ δεν έδινε σημασία,  ανέβαινε τις αμπογιάτιστες σκάλες μέχρι το ψηλότερο σημείο, στην ταράτσα,στην δική της ταράτσα. Εκεί ένιωθε τόσο ελεύθερη, τόσο δυνατή που ακόμα και τα δάκρυά της δεν ήταν απελπισίας αλλά παρηγοριάς,ξέσπασμα κανονικό!
  Να λοιπόν ένα τέτοιο βράδυ, μια ακόμα ανούσια μέρα έφθανε στο τέλος της... ανάμεσα σε τύπους,αναγνωρίσεις ρημάτων και κλίσεις επιθέτων,η Αθήνα ήθελε απλώς μια ανάσα ζωής.Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Άλλο ένα βράδυ ήθελε απλως να ξεγελάσει την μοναξιάς της...να βυθιστεί στην γλυκιά και υγρή αντανάκλαση των ονείρων της,να ακούσει την ηχώ από τα λόγια που αντηχούσαν μέσα στο μυαλό της ... αγκαλιασμένο με τα δυο της πόδια,το κορίτσι παραδινόταν για μια ακόμα φορά στα δάκρυά της,με φόντο την μελαγχολική Θεσσαλονίκη...
  Σκέψεις πολλές τριγυρίζουν στο μυαλό της.Σκέφτεται πως σήμερα έχασε την ευκαιρία να του μιλήσει ,να τον κοιτάξει μέσα στα μάτια και με μια μάτια να του πει όσα τόσα χρόνια δεν τολμούσε να πει.Σκέψεις, ιδέες και λόγια που του έχει ομολογήσει χιλιάδες φορές ,μέσα στην πλάνη του μυαλού ,άλλοτε με τσαμπουκά, άλλοτε με λυτρωτικούς λυγμούς.Πώς να το αντέξει αυτό; Δείλιασε, σκόνταψε πάνω στην ντροπή της...Μα γιατί να νιώθει και έτσι;Γιατί να νιώθει κάποιος ντροπή για αυτό που νιώθει; Είναι ντροπή  το αίσθημα αυτό ,να αγαπάς, να θέλεις να του χαρίσεις τα πάντα και τα πιο αληθινά αυτού του κόσμου; Να ξέρεις πως μπορείς να του τα χαρίσεις και συγχρόνως αυτή η δύναμη να σε κάνει τόσο αδύναμο... Μα τι σκέφτεσαι, πες μου ....τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα; μα τι λέω μια στιγμή,μέσα σε μια στιγμή θα ήταν αρκετά....Μια ολόκληρη ζωή δεν θα έφτανε για να του ομολογήσει όσα ένιωθε...
  Σήμερα που της έπεσε ο φάκελος με τις σημειώσεις των λατινικών, αυτός γύρισε από τον ήχο της πτώσης και αυτή ντράπηκε τόσο που είχε ήδη προλάβει να εξαφανιστεί...αντί να κάτσει να του χαμογελάσει έστω να κάνει ένα καυστικό σχόλιο...."Αχ,αχ Αθηνά..." έλεγε μέσα στις σκέψεις της "...φαίνεσαι τόσο αντάξια της αγάπης,αυτού που νιώθεις...αν η πραγματική αγάπη έρχεται μια φόρα σ αυτή την κούφια ζωή.. ίσως είναι αυτή και την χάνω μέρα με την μέρα.... ίσως να είναι μια δοκιμασία της μοίρας ώστε να ελέγξει να τεστάρει αν είναι αντάξια της αληθινής αγάπης ...".Όλα της φαίνονταν τόσο χαζά...ένιωθε τύψεις και απογοήτευση γιατί δεν είχε το θάρρος να διεκδικήσει το όνειρό της.τον έρωτά της,το απέναντι αγόρι,τον Άγγελο.
  Κοίταξε βιαστικά το ρολόι της,είχε ήδη πάει 9 πάρα.Έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι, θα την περιμέναν για φαγητό και έπειτα πάλι διάβασμα και μετά αγκαλιά με το μαξιλάρι μήπως και βρει έστω στα όνειρά της,το θάρρος να του μιλήσει να του χαμογελάσει.
  Με μια γνώριμη απότομη κίνηση σηκώνεται και σκουπίζει τα τελευταία ίχνη της θλίψης από τα μεγάλα και τόσο εκφραστικά, πράσινα μάτια της.Περνάει την τσάντα της στον ώμο της και με ευλάβεια κατεβαίνει την αμπογιάτιστη σκάλα. Βήματα γνώστα και κοφτά,μέσα στα τυφλά,με μόνο οδηγό την δημοτική λάμπα.Από το τέλος του διαδρόμου,κάπου εκεί στον δευτερο όροφο, ακούει κακαρίσματα και χαχανητά... ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά της ένα από τα περίεργα πλάσματα,που λέγαμε,αγκαλιά με ένα μπουκάλι, με συρτά βήματα έρχεται προς το μέρος της ...αυτόματα η Αθηνά ανεβαίνει στο προηγούμενο σκαλί και σφιχταγκαλιάζει την τσάντα της ....μέσα στα σκοτάδια νιώθει αβοήθητη κάτι βλέπει κάτι ακούει...της  λέει "Ώχ πάλι εσύ εδώ; δεν βαρέθηκες να έρχεσαι. Κάθε τρεις και λίγο εδώ...Μήπως με γουστάρεις, ρε ;Για να σε δω..μμμ ομορφούλα είσαι ...άμα θέλεις κάνω κάτι μαζί σου.... αλλά πολύ κλαούνα είσαι,ρε αδερφάκι μου..πωπω...κάθε φορά έρχεσαι και κλαις!! αλλά μπα, παρθένα μου φαίνεσαι ...εγώ την θέλω λίγο πουτάνα την γυναίκα...να ξέρει κόλπα.Χαχαχα αντε δίνε του..πήγαινε στο μπαμπακά σου να σου δώσει γάλα..ακούς;χάσου από εδώ..." Η Αθηνά τρέχει με μιας, κατεβαίνει γρήγορα τα σκαλιά σαν σίφουνας και με ένα βήμα βρίσκεται έξω από το κτήριο,συνεχίζει το τρεχατητό..και μέσα σε λίγα λεπτά λαχανιασμένη και κουρασμένη βρίσκεται στην κεντρική λεωφόρο....

«Τσομπάνης τελικά ο υπουργός....»;

 Φασαρίες και κακό παντού γύρω μας,το κέντρο της πόλης βροχερό και χωρίς ζωή.Μουντό το πρωινό της Δευτέρας με ένα ψιλόβροχο.Η στάση του λεωφορείου έγινε τόπος συνάντησης για φοιτητές,όχι για να πάνε για φράπε αλλά για να διεκδικάσουν τα όνειρά τους!

 Με τα λίγα κ με τα πολλά βρεθήκαμε μέσα στο πλήθος των φοιτητών,που ετοίμαζαν να ξεχυθούν στους δρόμους να διεκδικήσουν όσα θεωρούνταν δεδομένα και απόλυτα δικα τους!Με λίγη προσπάθεια γίναμε ένα και πήγαμε στην πορεία καπώς διστακτικά στην αρχή...αλλά οκ πήγαμε!!!

 Δεν ξέρω αλλά νίωθω οτι έχω τον διάολο μέσα στο κεφάλι μου.Οχι,οχι μην ανησυχείτε δεν είμαι σατανισμένη απλώς δεν μένω ήσυχη!Και συνθήματα φωνάξαμε και τα χέρια σηκώσαμε και όλα τα κάναμε!Αλλά εμένα άλλο με ανησυχεί...αυτό που είδα γύρω μου!Προφανώς δεν ήταν ο αναμενώμενος αριθμός των φοιτητων που θίγονται από το και καλά σχέδιο "Αθηνά"!Ούτε το 1\3 των φοιτητών από τα τμήματα που καταργούνται ή απλώς μετακινούνται δεν έδωσε το παρόν...

 Απ'την μια ο μη αναμενώμενος αριθμός φοιτητών και από την άλλην ενήλικοι άνθρωποι γύρω μου να φωνάζουν συνθήματα που απλώς δεν τους λένε τίποτα!-Απέναντι μου ένα ζευγάρι που φιλιέται καθόδον,δίπλα μου ένας κάνει καμάκι στην ωραία της σχολής,οι μπροστάμου να γελάνε σαν χάχανα!Αναμφίβολα ήταν ωραία πορεία!!

 Μη με πείτε στριμένη και πως δεν βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων γιατί δεν είναι έτσι!Σκέφτομαι οτι συνεχώς από παντού ξεπροβάλλουν επαναστάτες και ήρωες που διεκδικούν  δικαιώματα αλλά το μυαλό δεν πέει κάπου αλλού,παρακατω απλώς ο ηρωισμός βρίσκει τον ορισμό του στο να ξεσηκώνεσαι και να λες κουβέντες που το βάρος τους δεν μπορεί να αντέξει η πλάτη σου,στη φλωρουμπιά (ξέρω δεν είναι και πολύ δόκιμος όρος) που μας δέρνει!Ναι "μας", δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.

 Οκ γεμίσαμε απο αριστερούς,αριστερές,ανθρωπιστές και δεν συμμαζευέται...!Η αλλαγή αυτή που έχει τόσο αναγκη αυτός ο κόσμος γιατί δεν έρχεται?!Και έχω απάντηση,στα λόγια όλοι ωραία τα λέμε αλλά άμα έρθει η ώρα της πράξης τα πράγματα αλλάζουν και η εν λόγω φλωρουμπιά βγαίνει στην επιφάνεια και κάπου εκεί χάνεται όλη η διαδικασία σκέψης στην οποία υποτίθεται πως ένας λογικός άνθρωπος έχει μπει  και έχει επιλέξει τις χ,ψ πεποιθήσεις,απλώς ...αχρηστευέται σαν να μην εγινε ποτε- αν δηλαδή έγινε ποτέ!

  Ακούω ακούω στην σχολή τόόόόόσους αριστερούς ιδεολόγους και τους αμφισβητώ εν μέρει γιατί όχι οτι δεν τους πιστευώ....γιατί απλώς μας κατευθυνουν στα τυφλά  είναι σαν να μας ψιθυρίζουν φωνακτά να γίνουμε αριστεροί αλλά όχι να συμπεριφερθούμε με τις αρχές και τις αξίες που-και καλά ορίζουν οι αριστερές πεποιθήσεις! (ακόμα και αυτό αμφισβητώ -λες και είναι πυξίδα το μυαλό,ο ανθρωπος ο ίδιος!)

  Με πόση θλίψη ακούω τις ανούσιες διαλέξεις είτε καθηγητών είτε γνωστών δεν περιγράφεται...το θέμα δεν είναι να κάτσω και να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω αλλα να το αιτιολογήσω και έπειτα να το λύσω.Η αιτία της προβληματικής καταστασης είναι κ η αρχή.Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.Άρα η αιτία είναι σημαντική,αφού η λύση είναι το παν.

 Που ήθελα να καταλήξω όμως.... η εποχή μας είναι μια κρίσιμη περίοδος όχι μόνο για τον ελληνικό λαό ούτε και την Ευρώπη ολόκληρη αλλά για το ανθρώπινο είδος.Σε μια εποχή που η έλλειψη ανθρωπισμού είναι απλώς μια φυσιολογική κατάσταση στην οποία μας υποτάσσει το καπιταλιστικό σύστημα είτε στο οικονομικό είτε στο κοινωνικό τομέα,η πάρτη σου όπως λένε λαμπυρίζει σαν μπιγολαμπίδα στο άνισο και άδικο αγώνα της ζωής,που το φως της πραγματικά δεν βοηθάει ούτε εσένα και σαφώς όχι τους γύρω σου...για να είμαι ειλικρινής μάλλον σε "καρφώνει" αν και τα θύματα είναι πολλά πέρα από σένα.

 Που κολλάνε αυτά θα πείτε...όντως δεν κολλάνε αμέσως αλλά αν αναρωτηθούμε γιατί η απουσία των τόσων δικαιούχων σε κάθε περίπτωση  σε κάθε περίσταση είναι πιο αισθητή από την παρουσία των παρόντων και η σιωπή τους είναι πιο ηχηρή από τα οργισμένα συνθήματα...σιγά σιγά έρχεται η συσχέτιση.

 Το καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτό που απαιτεί και την απουσία και σιωπή  που προαναφέρθηκαν.Οι ιδέες που βασίζονται στην απόλυτη αρχή "ο θάνατός σου- η ζωή μου" είναι αυτές που άλλους για ύπουλους λόγους και άτιμες αιτίες τους κρατάνε μακριά από τον αγώνα των δικαίων απαιτούμενων,και άλλους που απλώς ως ανήμποροι να αισθανθούν την επικινδυνότητα που κρύβουν οι συνθήκες που καλούνται να ανταποκριθούν δείχνουν μια στάση αδιαφορίας.

 Για να καταλάβατε τι εννοώ θα αναφερθώ σε ένα σύντομο περιστατικό ,τις προάλλες συνάντησα τυχαία την καθηγήτρια μου από το σχολείο στην στάση του λεωφορείου και με κοινό πια θέμα συζήτησης-κοινό μυστικό τις προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αρχίσαμε την κουβέντα.Αναμφίβολα μορφωμένη και πολύ καλή στην δουλεία της,ξεστόμισε ό,τι πιο άθλιο και συγχρόνως ειλικρινέστατο που έχω ακούσει."και τι να κάνουμε... να στείλω,δηλαδή,τον γιό μου σε πορείες,είναι επικίνδυνα αυτά!Ας αγωνιστούν οι άλλοι".

  Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό.... ότι ειπώθηκε από άνθρωπο διανοούμενο και άτομο της εκπαίδευσης η συγκεκριμένη άποψη ή ότι οι ιδέες  αυτές είναι μια γενική πέρα από απελπιστική στάση που ριζώνει στο κεφάλι μας.Αλλά δεν την κατηγορώ γιατί και μένα οι γονείς μου τα ίδια σκέφτηκαν και ο δικοί σου και εσείς οι ίδιοι αν έχετε παιδιά...

  Το θέμα είναι οτι με βάση τις προσταγές της καπιταλιστικής  θεωρίας  σκοπός όλων των καλοθελητών είναι να γεμίσει όχι μόνο το μυαλό αλλά και η καρδιά του ανθρώπου με το σκοτεινό εχθρό,τον φόβο.

  Ξέρετε τι θεωρώ πιο επικίνδυνο απ'όλα; Άντε το μυαλό να το κυριεύει ο φόβος,μιας και οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα το βασανίζουν αλύπητα (που και πάλι είναι απλώς εξεφτελιστικό)αλλά ότι η καρδιά γεμίζει με φόβο ισοδυναμεί με βιασμό.Και αυτό γιατί τις αποφάσεις,ναι, τις παίρνεις με το μυαλό αλλά τα όνειρα τα κάνεις με την καρδιά.

  Αυτό ακριβώς θέλουν...να φοβάσαι αυτά που ονειρεύεσαι είτε είναι ένα αυτοκίνητο είτε είναι μια οικογένεια,ένα μεταπτυχιακό ένα σπίτι, μια βόλτα ...με αποτέλεσμα να μην τολμάς καν να τα παράγεις τα όνειρα σου-αν όμως το καλοσκεφτείτε η παραγωγή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής πραγματικότητας και μόνο από μέσα "χτυπάς" ένα τόσο ύπουλο και απάνθρωπο σύστημα που στο όνομα του χάνονται ανθρώπινες αξιοπρέπειες και φτάσαμε στο σημείο, και ζωές.

  Χρόνος πολύτιμος για πολυτέλεια έχει χαθεί(ναι θεωρώ πολυτέλεια να αγωνίζομαι απλώς δηλώντας "αριστερή" ή απλώς επαναστάτρια) ,άρα τί μένει;Να διεκδικήσεις έμπρακτα  αλλά και αξιοπρεπώς αυτά που δικαιούσε...

Υ.Γ: δίνω υπόσχεση -τουλάχιστον εγώ- οτι δεν θα μείνω μόνο σε αυτό το κείμενο...άλλωστε σε αυτή την περίπτωση δεν θα έχουν νόημα ούτε μία λέξη που γράφω…θα ξεπεράσω την "φλωρουμπιά" μου...και η συνέχεια στους δρόμους είτε για το σχέδιο "Αθηνά" είτε για υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν...