η Θεσσαλονίκη μου...

        



 Είναι η πόλη που με το θλιμμένο λιμάνι της εκφράζει την χειμωνιάτικη αίσθηση όχι του
τσουχτερού κρύου αλλά της γλυκιάς μοναξιάς....

Παύει ο χρόνος όταν κοιτάς από ψηλά το χθες της...Τα φώτα μοιάζουν με λάμψεις χρυσού που αν και υπενθυμίζουν ότι υπάρχει εκεί κάτω ζωή...Σου δίνει την αίσθηση πως μονάχα εσύ που αξιώνεσαι να αντικρίσεις αυτό το θέαμα το θέαμα αυτό,ζεις έντονα και αληθινά...

Θεσσαλονίκη,Παλιά αγορά,Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου

 Δρόμοι,σοκάκια στενάκια για κόψεις δρόμο...μαρτυρούν αυθόρμητα την ιστορία αυτής της πόλης....

                                       Αγορά,Καπάνι

Να το σημείο που σκοτώθηκε ο Λαμπράκη..

 
    Το γνωστό άγαλμα κοσμεί αστική πλατεία στη συμβολή των κεντρικών δρόμων της Θεσ\νίκης Ελ.Βενιζέλου με Ερμού.

 Εικόνες από την σημερινή πλατεία Ναβαρίνου
Οδός Δημήτριου Γούναρη

                                        Γειτονιά από κάποια
                                      στενά στην Άνω πόλη
                                       τα γνωστά κάστρα

   

       

           
                Μαγαζάκια που διατηρούν την φινέτσα τους

Πόση Ιστορία κρύβει κάθε δρόμος,κάθε κτήριο, κάθε πλατεία  είτε φανερά είτε μυστικά....


Ένα κεφάλαιο Ιστορίας κάθε τετραγωνικό μέτρο αύτης της πόλης....

Νότες ξεπροβάλλουν από κάθε γωνία της πόλης ...
Μοιάζει με γλυκό κάλεσμα στο ταξίδι τησ μουσικής που δεν ξεχνά ποτέ  να σου θυμίσει οτι η Μουσική είναι η πιο υψηλή τέχνη...Μελωδία που προσφέρει απλόχερα την εξήγηση που τόσο αναζητάς ...θαρρείς μαγικά σου έχει κάνει τούτη η πόλη;

Οι πλανόδιοι οργανοπαίχτες να παίζουν παλιά - κάπως μελαγχολικά τραγούδια που φέρνουν στο μυαλό την άλλοτε αριστοκρατική και γεμάτη αρχοντιά Θεσσαλονίκη και σε κάνει να φαντάζεσαι ένα ερωτευμένο ζευγάρι που χορεύει τρυφερά λικνίζοντας τα ενωμένα τους κορμιά πέρα δώθε ακολουθώντας ευλαβικά τις ρομαντικές προσταγές της μουσικής...

Kαι οι νότες σε παρακινούν να γευτείς τον έρωτα,το παλιό έρωτα...και η πόλη να αλλάζει από πίσω φόντο και να δίνουν και να περνούν στο background διαφορετικές εποχές...σαν γλυκιά ταινία στο κεντρικό σινεμά της πόλης,....

Είναι ο δικός μου έρωτας  που δεν θα με προδώσει ποτέ...κρατά την ομορφιά της όσια χρόνια κι αν περάσουν...όσες εποχές κι αν αλλάξουν....η όμορφη Θεσσαλονίκη θα φορέσει τα καλά της -ως γνήσια Νύμφη του Θερμαϊκού.... και θα σε υποδεχτεί.. όποιος κι αν είσαι από όπου κι αν έρχεσαι...

ΙΘΑΚΗ

  Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια

ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,

τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη

μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα

καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.

Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.

Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο

ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.

Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ

κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας

ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…

Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια

νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω

κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει

τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει

στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει

στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.

Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,

ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.

Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,

τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ο καθένας ψάχνει και βρίσκει την Ιθάκη.....

                                                                     Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

         

    .....να έχει και θάαλασσα για να ταξιδεύεις έστω και νοερά..

                                                                                                                 Ντῖνος Χριστιανόπουλος

ακόμα και στα μαγικά βράδια της χιλιοτραγουδισμένης Θεσσαλονίκης....

....μπορείς να πας βόλτα στα πιο όμορφα μέρη....

να δώσεις άμα θέλεις ραντεβού στον Λευκό Πύργο....στην Αριστοτέλους....στην Τσιμισκή..

....όπως και να έχει θα βρεις αυτό που θέλεις και ζητάς....

και τότε θα διαπιστώσεις και μόνος σου πως...

....Θεσσαλονίκη είναι (είσαι) μια στο κόσμο δεν είναι άλλη....

στην αγαπημένη μου πόλη...που γιορτάζει σήμερα την ελευθερία της....κι ας είναι η πιο ερωτική πόλη.... 

 Με γλυκόπικρο άρωμα Θεσσαλονίκης....                

     Σήμερα είναι η πιο σημαντική μέρα για την πόλη εκείνη που όποιος την επισκέπτεται,την νοσταλγεί χωρίς δεύτερη σκέψη,όποιος ζήσει σ'αυτή -ένα είναι σίγουρο:δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ ,όποιος μεγαλώσει στις συνοικίες της,απλώς την θεωρεί έρωτα πέρα από   αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.Πέρα από την Αθήνα που όλα τα φώτα - κακώς βέβαια πέφτουν πάνω της, υπάρχει μια ακόμη πόλη που είναι αναμφισβήτητα άξια προσοχής και μάλιστα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρωτεύουσα γιατί ακριβώς δεν έχει το χάος της και κρατά ακόμα την ανθρωπιά της παρ'όλο που είναι ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που βρίσκει πάντα τρόπο να ξεχωρίζει και ν αφήνει ανεξίτηλα τα δικά της σημάδια...Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά και μάλιστα με ιστορική σειρά...πριν μιλήσω για τον έρωτα αυτό...

     Στις 26 του Οκτώβρη του 1912 ο ελληνικός στρατός μπαίνει στην Θεσσαλονίκη με τον αέρα του νικητή και του απελευθερωτή επαναχαράσσοντας -άθελα τους πιστεύω- μια νέα πορεία στο χάρτη της ιστορίας και της δόξας...η πόλη θα δοκιμαστεί ξανά πολλές φορές και μάλιστα οδυνηρές.

     Αν κ το τέλος των Βαλκανικών της έδωσε το καλύτερο δώρο που ήταν η ενσωμάτωσή της στο χάρτη της Ελλάδας ως γνήσιο πια έδαφός της ,η συνέχεια δεν την αφήνει να αναπτυχθεί όσο θα μπορούσε...Σε λίγο καιρό ξεσπά ο Α'παγκόσμιος πόλεμος και βρίσκει την Θεσσαλονίκη στο κέντρο των εξελίξεων αφού αποτέλεσε το πεδίο μάχης στη  διένεξη για την συμμετοχή του Ελληνικού κράτους στο πόλεμο -γνώστη ως "Εθνικός διχασμός"...ο πόλεμος οδηγείται προς την λήξη του και το 1917 ξεσπά φοβερή πυρκαγιά που αναγκάζει την πόλη να ξαναχτιστεί με νέο πολεοδομικό σύστημα...

      Μια Θεσσαλονίκη που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια μετά από την λήξη ενός φρικτού πολέμου όπως αυτού που προηγήθηκε δεν μοιάζει να ανήκει στο στρατόπεδο του νικητή γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει νικητής..τα θύματα πολλά και  οι καταστροφές ανυπολόγιστες...βρίσκεται αντιμέτωπη με το οδυνηρό και θλιβερό γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής με αποτέλεσμα να γίνει τόπος υποδοχής για τους προσφυγικούς πληθυσμούς...η ενσωμάτωση είναι εξαιρετικά δύσκολη και οι συνθήκες αντίξοες...αρρώστιες&υπερπληθυσμός οδηγούν σε μια πολύ δύσκολη υπόθεση ενσωμάτωσης που καθιστούν με την σειρά τους ακόμα πιο αβέβαιη την επιβίωσή των πληθυσμών αυτών...η λύση έρχεται να δοθεί μέσα απ΄την ίδρυση καθαρά προσφυγικών συνοικιών και οικισμών,όπως είναι η Νεάπολη στη δυτική πλευρά της πόλης και στην ανατολική η Καλαμαριά.(στα πλαίσια αυτά πραγματατοποιόυνται οι ανταλλαγές πληθυσμών)

     Το 1926,διοργανώνεται η 1η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και η πόλη αποκτά εορταστικό χαρακτήρα μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων.Στο διάστημα γενικά του μεσοπολέμου,την Θεσσαλονίκη διακατέχει μια περίοδος εξέλιξης και η άνοδος είναι μονόδρομος για πολλούς τομείς.Η πολιτική είναι αναμφίβολα ένα πεδίο δραστηριοποιήσεως όπου η Θεσσαλονίκη λόγω της καίριας θέσης και όντας εμπορικός σταθμός αναπόδραστα  αναμείχθηκε.Έτσι δημιουργείται η αρχική μορφή του σημερινού ΚΚΕ ( ΣΕΚΕ )  και οι Εβραίοι επιχειρηματίες αναδεικνύουν την πόλη σε οικονομική δύναμη. 

Μέχρι που ξεσπά ο Β'παγκόσμιος πόλεμος  και η Θεσσαλονίκη καταλαμβάνεται από τον Γερμανό κατακτητή ως περιοχή με έντονο εβραϊκό στοιχείο που την καθιστά αμέσως ένα βασικό στόχο του Χιλτερικού σχεδίου.

Η λήξη του πολέμου δίνει το έναυσμα να ξαναβρεί την παλιά της αίγλη-αν και η μελανή σελίδα του εμφυλίου δυστυχώς περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη,όπου μάλιστα οι φυλακές του Γεντί Κουλέ γίνεται τόπος φρικτών βασανιστηρίων και της ανατριχιαστικής αναμονής θανάτου. 

Στην δεκαετία του 50 τα πράγματα δυσκολεύουν και εσωτερική & εξωτερική μετανάστευση γίνεται πραγματικότητα,η αστικοποίηση και το αμερικάνικο όνειρο στοιχειώνει την πόλη...

   Η Δεκαετία του 60 στην Θεσσαλονίκη βρίσκει την Παιδεία αναμφίβολα πρωταγωνίστρια..νέοι νόμοι και νομοσχέδια έρχονται να ταράξουν την φοιτητούπολη του βορρά.Το 1-1-4 που υποχρεώνει την απόκτηση των ακαδημαϊκών βιβλίων με έξοδα των φοιτητών αναγκάζει πολλούς από αυτούς να βγουν στους δρόμους της πόλης.

 Ωστόσο πολιτικά γεγονότα που συγκλονίζουν όπως η δολοφονία του Γρηγορίου Λαμπράκη και αποκαλύπτουν ένα καλά οργανωμένο παρακράτος που ξέρει "να κουκουλώνει" και να στρέφει άλλου την προσοχή της κοινωνίας πέρα από τα πολιτικά σκάνδαλα όπως συνέβη με την υπόθεση του "Δράκου του Σειχ Σου"...προδιαθέτουν για το βαρύ κλίμα της Δικτατορίας.

   Η αφορμή για την δράση του Πολυτεχνείου με σκοπό την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος λίγοι γνωρίζουν ότι δόθηκε από την δράση φοιτητών της Θεσσαλονίκης-σε συνδυασμό με τα θλιβερά γεγονότα της Κύπρου,τί κι αν το ένδοξο τέλος γράφτηκε στην πρωτεύουσα.

   Η Μεταπολίτευση δίνει την ευκαιρία στην Θεσσαλονίκη να αναδειχθεί όπως της αξίζει...νέες επενδύσεις και έργα δίνουν στην πόλη τη μορφή μιας γνήσιας ευρωπαϊκής συμπρωτεύουσας . Τί κι αν ακόμα οι εργασίες για το Μετρό δεν έχουν ολοκληρωθεί....

   Μια άλλη όψη της πόλης.... 

   Είναι ξημερώματα και κουρασμένη από ένα ακόμα φοιτητικό ξενύχτι βρίσκομαι στην ερημική  στάση και αδημονώ πηγαίνοντας πέρα-δώθε με σταυρωμένα χέρια θέλοντας μόνο να βρεθώ στο ζεστό μου κρεβατάκι και να τυλιχτώ με το σεντόνι και αφεθώ στην αγκαλιά κάποιου ονείρου ξεχασμένου κάποιου ονείρου μαγικού...τα μάτια μου καρφωμένα στον πίνακα με τα φωτεινά γράμματα να περνάνε με άγχος...τι κι αν μου λένε ότι κοντοζυγώνει εγώ ξεχνιέμαι κοιτάω αλλά δεν βλέπω μπροστά μου...χάνομαι μέσα σε σκέψεις ανούσιες...η πόλη ξυπνά σιγά-σιγά,οι πρώτες ανθρώπινες φιγούρες εμφανίζονται δειλά δειλά,ανθρωπάκια μοιάζουν...κοιτάω δίπλα μου,απέναντι.. ένας ζητιάνος κοιμάται μπρούμυτα μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας,οι εργάτες του δήμου έχουν ξεκινήσει τισ εργασίες,καθαρίζουν με ρυθμικές και μηχανικές κινήσεις το χιλιοπερπατημένο πλακόστρωτο της πιο γνωστής πλατείας της πόλης...μέχρι τότε η σιγή που ακολουθούσε τα αργά βήματα μου από το σπίτι φιλικού μου προσώπου μέχρι την στάση είμαι τόσο σίγουρη ότι σε λίγες ώρες θα χαθεί....η κοπέλα στο γωνιακό φούρνο έχει ριχθεί για τα καλά στο ζύμωμα ελέγχοντας που και που τον φούρνο...κοιτώ το ρολόι μου είναι 6 παρά 12,το λεωφορείο ακόμα να φανεί...άργησε...τι μέρα κι αυτη......

   Πριν την νυχτερινή έξοδο,βρέθηκα στο κέντρο της πόλης απόγευμα ήταν...αλλά η φασαρία και το πλήθος ανθρώπων ήταν αρκετά ώστε να μην ακούς ούτε την ανάσα σου ούτε καν τον χτύπο της καρδιά σου...περίεργο ε; Ο παλμός της πόλης  είναι πιο δυνατός από τον δικό μου,τον δικό σου ,τον δικό μας....ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό...Αρχαία  της Γ' λυκείου ...τόσοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την πόλη...με την έννοιά της...όπως είπε ένας απ αυτούς μπορεί να ευτυχίσει κανείς μέσα σ μια γεμάτη ευδαιμονία πόλη αλλά ένας ευτυχισμένος πολίτης δεν μπορεί να φέρει την ευδαιμονία στο σύνολο.....τι σκέψεις κάνω...τέτοια ώρα τέτοια λόγια.....μέσα στο κρύο λεωφορείο της γραμμής με προορισμό μια  δυτική συνοικία... στριμωγμένη στην μονή μου θέση δίχως να υπάρχουν πολλοί επιβάτες.. ένας δυο το πολύ δεν μέτρησα....μια σκέψη δεν αφήνει το μυαλό μου...που είναι η πόλη που συναντώ κάθε πρωί;που είναι οι δεκάδες επιβάτες μέσα στο λεωφορείο της γειτονίας μου;ποιά άγνωστη εικόνα της πόλης μου είναι αυτή που με κάνει να αναρωτιέμαι αν την ξέρω...;δεν την αναγνωρίζω πια....μια άλλη όψη της πόλης που με τρομάζει τι κι αν ακόμα δεν έχει την φασαρία ούτε χιλιάδες ανθρώπους από εδώ και από εκεί... τι κι αν ξημερώνει καθημερινή....

    Ο οδηγός τρέχει ανενόχλητος στην πιο πολυσύχναστη λεωφόρο της πόλης,άλλες στάσεις προσπερνά άλλες μπαίνουν εμπόδιο στην τρελλή κούρσα του ....να και μια στροφή και μια στάση ακόμα...κομβικό σημείο είναι η περιοχή όπου άλλα σπίτια υπάρχουν από την μία πλευρά και άλλα από την αλλή,άλλου είδους γυναίκες έχεις η μία και άλλου η άλλη...η μία έχει κυρίες και η άλλη κάτι λιγότερο από ανθρώπους με αξιοπρέπεια ....μια γυναίκα από την κατά τ'άλλα απαγορευμένη πλευρά της πόλης μπαίνει στο λεωφορείο..τραβά τα βλέμματα των ελάχιστων επιβατών και τα δικά μου τα ξενυχτισμένα ...φαίνεται σαν να περνά ιερά εξέταση κάθεται νιώθοντας πως  διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα....απέναντι της κάθεται-τώρα τον πρόσεξα....ένας μπεκρής που με σκισμένα και βρώμικα ρούχα κρατά το μπουκάλι σαν μπιμπερό μωρού διψασμένου,ήσυχος είναι....

    Μια δυο οι στάσεις περνάνε και χάνονται.... τετράγωνα αφήνονται πίσω χώρις δισταγμό.... ξέρεις τι σκέψη τριγύρνα στ μυαλό μου....τί κόσμος είναι αυτός; πού βρίσκεται κάθε πρωί που πάω στην σχολή;που κρύβονται; γιατί είναι οι γνωστοί άγνωστοι που όλοι αγνοούν...μια όργη με πιάνει...

 οργή γιατί που είναι ο κόσμος που υποσχόταν το σχολείο να μας μάθει...δεν βλέπω τίποτα απ αυτά που χάζευα στις εικόνες του εμείς και ο κόσμος η αλλιώς μελέτη  και έδινα κυριολεκτικά μάχη να τις περιγράψω μέσα στην τάξη..... που είναι το αλληλεγγύη που διαβάζαμε στην αγωγή του πολίτη; που είναι η ανθρωπιά που πρόσταζε ο Ιησού στα θρησκευτικά...που είναι το κράτος πρόνοιας και η προστασία του πολίτη που αποστηθίζαμε στο γυμνάσιο; Ποίος νόμος χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατώτερους ή χωρίς αξιοπρέπεια; Μάλλον θα ήταν εκτός ύλης στο διαγώνισμα τριμήνου του Δικαίου ....

   Με λίγα λόγια αναρωτιέμαι....το σχολείο τι σκοπό έχει....οκ! να μάθεις να κάνεις πράξειςν μετράς πορτοκάλια αλλά όχι ν διαλέγεις...ίσως ατυχές το παράδειγμα....αλλά ναι μαθαίνουμε τόόόόσες πληροφορίες..μονάχα πρόσεχε..μη αυτό μη το άλλο...κανείς από δασκάλους και του καθηγητές δεν αιτιολόγησε... ούτε ένα πρόσεχε... τι να προσέχω!??!?! με αποτέλεσμα ο φόβος γ το άγνωστο να γίνεται αιτία να κλείνεις τα μάτια...στ προβλήματα στ διλήμματα ακόμα κ στους ίδιους τούς συνανθρώπους σου... φυγή μας έμαθαν κ μάλιστα τυλιγμένη με χρυσό χαρτόνι...

   Βάζω τ κλειδιά στην πόρτα της εισόδου ...βγάζω τα παπούτσια μου να μην ακουστώ...μην  ενοχλήσω ..κοιτώ από το παράθυρο του ορόφου....το φεγγάρι έχει χαθεί.... είναι 7 παρα κάτι...κλείνω την εξώπορτα και δεν χάνεται η σκέψη.... ποίο μέλλον να ανατείλει όταν το χθες δεν δίνει την σκυτάλη.... μπαίνω στο σπίτι,ξεντύνομαι ξεβάφομαι και κοιτώ το παράθυρο μου....ξημέρωσε γ τ καλά...σε λίγο θα σηκωθεί ο αδερφός μου γ το σχολείο....το ερημικό δρομάκι θα πλημμυρίσει από μαθητές...που ζουν σε πλάνη...μια καλοφτιαγμένη πλάνη....

   Τέλος, μια ευχή που συγχρόνως κρύβει κ ένα φόβο .....όταν θα είμαι στην θέση αυτών... ελπίζω το μάθημα μου να μην περιορίζεται σ τετραγωνικές ρίζες και σε συζυγίες.....